สวัสดีค่ะ นี่ไม่ใช่กระทู้เเรกของเราหรอกนะ ฮ่าๆๆๆ
คือ เรื่องมันมีอยู่ว่า เราเกิดเเละโตมาในครอบครัวชาวสวนที่ฐานะทางการเงินของบ้านนี่ เรียกว่าขัดสนเลยทีเดียว แล้วมันก็เป็นเรื่องบังเอิ๊ญ บังเอิญ ที่เราสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศค่ะ ซึ่งค่าเทอมนี่สูงทีเดียวค่ะถ้าเทียบกับรายรับของทางบ้าน ตอนเเรกเรากะว่าจะไม่เรียน พอหันกลับมองคนข้างหลัง ท่านกลับบอกว่าไม่เป็นไร แม่อดทนได้แม่อยากเห็นใบปริญญา เราก็ เออ เอาวะเรียนก็เรียน ตอนนี้ทุนการศึกษาอะไรเข้ามานี่ เราขอหมดค่ะ ได้ไม่ได้ช่างมัน แต่ก็ยังดีนะคะที่ค่าเทอมเเสนเเพงของหนูมี กยศ. ช่วยจ่ายให้เเล้ว 555
ตอนนี้ก็ดั้นด้นเรียนมาจะได้ 2 ปีเเล้วค่ะ ท้อบ้างนะ เหนื่อยบ้าง แต่ก็ยังอดทนค่ะ บางครั้ง เงินหนึ่งพันต้องใช้ให้ได้ 2 อาทิตย์ค่ะ เรานี่ น้ำตาเเทบกระเด็น บางวันไม่กินข้าวที่ มอ ค่ะ กลับมากินที่หอเอา ข้าวกับน้ำปลา กินไปก็ร้องไห้ไป
มีอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ เรราร้องไห้ที่ มอ เลย กลั้นไม่ได้ เเต่ไปแอบร้องในห้องน้ำนะ เรื่องมีอยู่ว่า เราเรียนวิชาภาษาอังกฤษ เเล้วทุกๆครั้งก่อนจบคลาส เค้าจะมีงานให้ทำเกี่ยวกับเเปลภาษานี่เเหละ เพื่อทุกคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาเลยจ้าาา (เค้าให้ใช้ได้) ไอโฟน 5 ไอโฟน 6 ซัมซุงไร เต็มไปหมดดดดดด
เรานี่สตั้นเเป้บ ของเรายังโนเกียจอขาวดำอยู่เลยค่าาา เเปลภาษาไม่ได้ กล้องถ่ายรูปไม่มี เเบตเตอรี่ก็เสื่อมจ้าาา เราก็ไม่รู้จะทำยังไง เดินไปหาอาจารย์ที่สอนค่ะ เเกเป็นอาจารย์ฝรั่งแล้วพอดีเราไม่ค่อเก่งภาษาอังกฤษด้วย ก็งูๆปลาๆแกก็ไม่เข้าใจเราก็เลยควักโนเกียคู่ชีพให้ดู แกหัวเราะค่ะ หัวเราะดังมาก เรานี่น้ำตาซึมค่ะ เเล้วเเกก็เปิดกระเป๋าหยิบดิกชันนารี่ให้ค่ะ วันนั้นเราอายมากก็เลยไปร้องไห้ในห้องน้ำเลยค่ะ
แต่ทุกวันนี้ยอมรับเลยค่ะ ว่าอยู่ได้เพราะความมชินล้วนๆ บางทีเราก็คิดนะคะ ว่าทำไมเราเกิดมาไม่พร้อมเหมือนคนอื่น คิดไบางทีก็ร้องไห้นะคะ เเต่ก็โทษใครไม่ได้ ได้เเต่โทษตัวเอง จนเเล้วยังอยากเรียนอีก
เหนื่อย
คือ เรื่องมันมีอยู่ว่า เราเกิดเเละโตมาในครอบครัวชาวสวนที่ฐานะทางการเงินของบ้านนี่ เรียกว่าขัดสนเลยทีเดียว แล้วมันก็เป็นเรื่องบังเอิ๊ญ บังเอิญ ที่เราสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศค่ะ ซึ่งค่าเทอมนี่สูงทีเดียวค่ะถ้าเทียบกับรายรับของทางบ้าน ตอนเเรกเรากะว่าจะไม่เรียน พอหันกลับมองคนข้างหลัง ท่านกลับบอกว่าไม่เป็นไร แม่อดทนได้แม่อยากเห็นใบปริญญา เราก็ เออ เอาวะเรียนก็เรียน ตอนนี้ทุนการศึกษาอะไรเข้ามานี่ เราขอหมดค่ะ ได้ไม่ได้ช่างมัน แต่ก็ยังดีนะคะที่ค่าเทอมเเสนเเพงของหนูมี กยศ. ช่วยจ่ายให้เเล้ว 555
ตอนนี้ก็ดั้นด้นเรียนมาจะได้ 2 ปีเเล้วค่ะ ท้อบ้างนะ เหนื่อยบ้าง แต่ก็ยังอดทนค่ะ บางครั้ง เงินหนึ่งพันต้องใช้ให้ได้ 2 อาทิตย์ค่ะ เรานี่ น้ำตาเเทบกระเด็น บางวันไม่กินข้าวที่ มอ ค่ะ กลับมากินที่หอเอา ข้าวกับน้ำปลา กินไปก็ร้องไห้ไป
มีอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ เรราร้องไห้ที่ มอ เลย กลั้นไม่ได้ เเต่ไปแอบร้องในห้องน้ำนะ เรื่องมีอยู่ว่า เราเรียนวิชาภาษาอังกฤษ เเล้วทุกๆครั้งก่อนจบคลาส เค้าจะมีงานให้ทำเกี่ยวกับเเปลภาษานี่เเหละ เพื่อทุกคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาเลยจ้าาา (เค้าให้ใช้ได้) ไอโฟน 5 ไอโฟน 6 ซัมซุงไร เต็มไปหมดดดดดด
เรานี่สตั้นเเป้บ ของเรายังโนเกียจอขาวดำอยู่เลยค่าาา เเปลภาษาไม่ได้ กล้องถ่ายรูปไม่มี เเบตเตอรี่ก็เสื่อมจ้าาา เราก็ไม่รู้จะทำยังไง เดินไปหาอาจารย์ที่สอนค่ะ เเกเป็นอาจารย์ฝรั่งแล้วพอดีเราไม่ค่อเก่งภาษาอังกฤษด้วย ก็งูๆปลาๆแกก็ไม่เข้าใจเราก็เลยควักโนเกียคู่ชีพให้ดู แกหัวเราะค่ะ หัวเราะดังมาก เรานี่น้ำตาซึมค่ะ เเล้วเเกก็เปิดกระเป๋าหยิบดิกชันนารี่ให้ค่ะ วันนั้นเราอายมากก็เลยไปร้องไห้ในห้องน้ำเลยค่ะ
แต่ทุกวันนี้ยอมรับเลยค่ะ ว่าอยู่ได้เพราะความมชินล้วนๆ บางทีเราก็คิดนะคะ ว่าทำไมเราเกิดมาไม่พร้อมเหมือนคนอื่น คิดไบางทีก็ร้องไห้นะคะ เเต่ก็โทษใครไม่ได้ ได้เเต่โทษตัวเอง จนเเล้วยังอยากเรียนอีก